Čak Beri je rođen 18.10.1926. godine u St. Louisu, Misuri, u afromaeričkoj porodici. 29 godina kasnije rodio se i rokenrol. Berijevo detinjstvo je bilo obeleženo pevanjem u horu baptističke crkve, prvi put sa šest godina, te sviranjem gitare na priredbama, koju je zavoleo gledajući svog prijatelja gitaristu Tomija Stivensa iz benda u kojem je pevao. Prvi javni nastup imao je u Gimnaziji Samner.

Berijeve tinejdžerske dane obeležila je i oružana pljačka tri prodavnice, te odlazak u popravni dom. Po izlasku na slobodu, u 21. godini se oženio sa Temetom Todi Sags (u braku su bili 68 godina), te počeo raditi u automobilskom postrojenju fabrike “Dženeral motorsa” i kao frizer. Tek je u svojoj 26. godini prvi put nastupio za honorar.

U Americi se u to vreme svet delio na belce i crnce. Sve dok ih Beri nije ujedinio. Klubovi su se punili. Oduševljena publika želela je da čuje crnog gitaristu koji je spojio kantri i bluz zvuke pa čak napravio i nešto novo i potpuno prepoznatljivo što još uvek nema naziv, a proslaviće se kao rokenrol.

Pevao o tinejdžerima, a to je objasnio rečima “Ne pevam o sebi već o ljudima koji me slušaju”. Beri je ubrzo postao idol posleratnih tinejdžera koji su, za razliku od ranijih generacija, mogli da uživaju u izlascima, svirkama, zabavi…

Od 1957. do 1960. godine Beri izdaje nekoliko vrlo zapaženih albuma za “Ches”, prvenac “After School Session” (1957), te “One Dozen Berrys“ (1958), “Chuck Berry Is on Top“(1959) i na kraju “Rockin’ at the Hops” (1960). U tom periodu izlazi dvadesetak hitova koji zauvek ostaju upisani u istoriji rokenrola, a neki od njih su “Rock and Roll Music“, “Sweet Little Sixteen“, “School Days“, “Reelin’ and Rockin’“, “Johnny B. Goode” i još mnogi drugi. “Johnny B. Good” uvrštena je među 100 najboljih gitarskih pesama svih vremena. Beri je govorio da su sve njegove pesme nastale iz lično proživljenog. Tako je npr. “Sweet Little Sixteen“ nastala u toku jednog koncerta zbog jedne devojčice koja je u bekstejdžu vijala autograme, a “Memphis” na osnovu poznanstava sa razvedenim parovima i na osnovu tragedija dece.

Međutim, Berijevo građenje zavidne muzičke karijere, zaustavilo je hapšenje 1959. godine pod ozloglašenim “Menovim zakonom”. Proveo je 20 meseci u zatvoru, što ga je po rečima njegovih prijatelja veoma promenilo.

1979. godine Beri je odlučio da više ne snima, ali je nastavio koncertne aktivnosti. Iste godine je inastupio u Beloj kući, na zahtev tadašnjeg predsednika SAD Đimija Kartera. 1984. godine dobio je “Gremi za životno delo”, 1985. godine primljen je u “Dvoranu slavnih bluesa”, a 1986. godine u “Rokenrol kuću slavnih”. Film “Heil! Heil!Rock and Roll” iz 1987. godine predstavljao je svojevrsni live tribute Beriju, a 2002. dobio je i nagradu BMI ICON. Uključen je na nekoliko Rolingstounovih lista “Najveći svih vremena”.

Njegov zaštitni znak bio je neponovljivi “pačji hod” koji je izvodio svirajući na sceni, a koji su mnogi kopirali. Njega je prvi put upotrebio kao dete prolazeći ispod stola da preuzme loptu i njegovu porodicu je to zasmejalo. Prvi put ga je javno iskoristio tokom nastupa u Njujorku, da bi ga jedan novinar okarakterisao kao “pačji”.

Kada je reč o rokenrolu, Čak je sve rekao: “Ne postoji ništa novo pod Suncem. Zato me ne optužujte da sam prvi, samo pustite da traje”. Svirao je sve do poslednjih dana života. Svirao je i živeo rokenrol.

Čak Beri preminuo je u Sent Čarlsu u Misuriju, 18. marta 2017. godine.